Konan sem kyndir ofninn minn

Konan sem kyndir ofninn minn 

Ég finn það gegnum svefninn, að einhver læðist inn með eldhúslampann sinn, og veit, að það er konan, sem kyndir ofninn minn, sem út með ösku fer og eld að spónum ber og yljar upp hjá mér, læðist út úr stofunni og lokar á eftir sér. Ég veit að hún á sorgir, en segir aldrei neitt, þó sé hún dauða þreytt, hendur hennar sótugar og hárið illa greitt. Hún fer að engu óð er öllum mönnum góð og vinnur verk sín hljóð - Sumir skrifa í öskuna öll sín bestu ljóð. Ég veit að þessi kona er vinafá og snauð af veraldlegum auð, að launin, sem hún fær, eru last og daglegt brauð. En oftast er það sá, sem allir kvelja og smá, sem mesta mildi á. - Fáir njóta eldanna, sem fyrstir kveikja þá. Davíð Stefánsson Ný kvæði 1929